[I] Spakowana?

Słońce powoli wschodziło nad Derbyshire,wyznaczając rytm życia miasta. Pierwsze promienie zaczęły przebijać się przez ażurowe firanki muskając mnie po nosie i policzkach. Otworzyłam oczy i przeciągając się leniwie, rozejrzałam się po pokoju. Panował w nim lekki nieład. Na solidnym wiśniowym biurku, wycieranym codziennie z takim zapałem przez moją mamę rzucone zostały wszystkie książki potrzebne na rozpoczęcie nowego roku szkolnego w Hogwarcie. Obok biurka znajdywała się szafa na ubrania w tym samym kolorze. Jej drzwi były otwarte, gdyż dawno nie robiłam w niej żadnych porządków, co sprawiło że przestała się domykać od nadmiaru jeansowych spodni i lnianych golfów. Drewniany kufer podróżny rzucony w rogu pokoju stał jeszcze pusty, a przecież za parę godzin czeka mnie powrót do szkoły.W popłochu wyrzuciłam wszystkie rzeczy z komody, modląc się, aby mama nie wpadła z znienacka, robiąc mi awanturę i wytykając lekkomyślność. Przeklinając odwlekanie spraw na ostatnią chwilę, upychałam grube wełniane swetry wgłąb walizki. Gorączkowe poszukiwania podręcznika do transmutacji przerwało mi ostre uderzenie poduszką. Odwróciłam się gwałtownie i moim oczom ukazał się wysoki chłopak z rozwianą czupryną, przykrywającą wysokie czoło. Jego przenikliwe, niebieskie oczy, patrzyły na mnie ze zdziwieniem, a przekrzywione okulary na czubku nosa lśniły w porannym słońcu jak nigdy wcześniej. Wydaje mi się, że nie zdawał sobie sprawy w jak bardzo nieodpowiednim momencie postanowił złożyć mi wizytę. Przez chwilę wpatrywałam się w kuzyna, po czym obdarzyłam go promiennym uśmiechem, postanawiając zachować spokój godny mojej matki.
-Witaj James, spakowany?
Chłopak zerknął na nieład panujący wokół mojego bagażu po czym usadził się wygodnie na moim łóżku i kiwnął potakująco głową.
-Już od tygodnia, czego nie można powiedzieć o Tobie - zaśmiał się ironicznie.
Ugryzłam się szybko w język, nie mając ochoty na rodzinne dogryzanie. Usiłowałam domknąć ciężki kufer, jednak ogrom rzeczy, które miałam zabrać w podróż, był niepokonany. Spokój zaczął opuszczać mnie w tempie natychmiastowym. Kopnęłam walizkę, i schowałam twarz w dłoniach, ogłaszając bezsilność. Potter wstał z łóżka i szybkim ruchem domknął walizkę, po czym poklepał mnie po ramieniu i oznajmił że powinniśmy zejść na dół, aby zjeść śniadanie z innymi członkami rodziny. Westchnęłam głęboko, zrywając się z miejsca. Schodząc na dół, ujrzałam ciocię Ginny i mamę smażące jajka na ogromnych patelniach i gotujące wodę w mosiężnych czajnikach. Prowadziły ożywioną rozmowę dotyczącą tegorocznych wyborów na Ministra Magii. Wraz z nadejściem moim i Jamesa, ucichły gwałtownie i poleciły nam zająć miejsca przy stole.
- Cześć wszystkim! - krzyknęłam do reszty rodziny, po czym usadowiłam się między Hugo a Fredem.
Przez dłuższą chwilę w jadalni panował harmider. Tata wraz z wujkiem Georgem dyskutowali na temat wprowadzenia samo-wybuchających żelków do oferty Magicznych Dowcipów Weasleyów. Wujek Harry przeglądał Proroka Codziennego, natomiast ciotka Fleur zaganiała wszystkich do stołu, uciszając sprzeczających się Louisa i Roxanne. Gdy wszyscy już się uspokoili, głos zabrała mama.
- Dzisiaj wielki dzień. - rozpoczęła swój wywód uroczystym tonem - James, Fred i Louis rozpoczynają swój ostatni rok w Hogwarcie.
Chłopcy wzruszyli ramionami, nie odrywając swojej uwagi od smażonych jajek i tostów z serem.
- Jakby to było coś specjalnego, kochanie - wtrącił tata, mlaskając głośno, co wywołało oburzenie cioci Ginny, trącającej brata łokciem. - Tysiące czarodziejów przed nimi, również uczęszczało do siódmej klasy, wszyscy dali radę.
- Owszem,to jest coś specjalnego Ronaldzie. Owutemy to ogromnie ważne egzaminy, sprawdzające Wasze umiejętności zebrane w ciągu nauki w Hogwarcie - Hermiona ogłosiła dobitnie intonując słowo "ważne". - I mówię to w imieniu całej rodziny: mamy nadzieję, że weźmiecie się porządnie do pracy i zdacie je śpiewająco.
Przy stole zapanowała cisza.Wszyscy udawali, że nie przejmują się za bardzo wywodem mamy, aczkolwiek nerwową atmosferę dało się wyczuć na odległość. Spojrzałam niepewnie na Jamesa, ale on tylko puścił do mnie oko, po czym zabrał się za pałaszowanie szarlotki. Grzebiąc w swoim talerzu, zastanawiałam się, czemu mama wywołała taką presję na chłopakach. Przecież sama wraz z tatą i wujkiem Harrym zamiast siedzieć w szkole i uczyć się do egzaminów, ruszyła w siódmej klasie w pogoń za Horkruksami, mając za najwyższy priorytet pokonanie pewnego czarodzieja.
_______
Po "sympatycznym" posiłku, wszyscy znieśli swoje kufry pod ceglany kominek w salonie.Wujek Percy szybko ustawił wszystkich w rzędzie i wręczył po garści szarego proszku. Poprzez Sieć Fiu rodzina sprawnie dostała się na dworzec King Cross, jak zwykle o tej porze przepełniony ludźmi. Jedni w popłochu biegli na pociąg, inni rozglądali się niepewnie. Tłum oraz odgłosy nadjeżdżających pociągów szybko mnie ożywiły. Pchałam swój wózek z kufrem, sową i bagażem podręcznym, gawędząc wesoło z Roxanne i Albusem. Byłam bardzo podekscytowana nowym rokiem i zobaczeniem przyjaciół.
- Wysłałaś sowę do Adama? - spytał mnie James, pomagając dopchać ciężki wózek Roxanne.
- Tak, był z rodzicami w Irlandii, ponoć świetnie się bawił. - odparłam. - Cieszę się, że zobaczymy go po tych 2 miesiącach.
Gdy nadeszła pora pożegnania, wszyscy zostali wycałowani przez nadopiekuńczą Hermionę. W jej oczach dało się dostrzec łzy, które dyskretnie wycierała haftowaną chusteczką.Po ostatnich wskazówkach w stylu "Tego nie róbcie pod żadnym pozorem" rzuconych przez mamy i uściskach od ojców, którzy kazali nam przymknąć oko na kazania kobiet, zajęliśmy miejsca w przedziale tuż przy drzwiach. Wszyscy byliśmy szczęśliwi, że wreszcie doznamy wolności i swobody, zaczęliśmy przekrzykiwać się wzajemnie i wymyślać coraz to nowe sposoby na umilenie sobie czasu w pociągu. Patrzyłam przez okno, obserwując mijane budynki, drzewa, miasta. Oddalaliśmy się od domu, ale do Hogwartu mieliśmy długą drogę. Wyciągnęłam "Żonglera" i z ciekawością zaczęłam przewracać kartki. James z Hugo i Fredem zajęli się bliżej nieokreśloną grą, która ze względu na wydawane głosy, zdawała być się niebezpieczna. Reszta rodziny prowadziła ożywioną rozmowę na temat tegorocznych zajęć obrony przed czarną magią. Przez ostatnie lata nie były one w Hogwarcie na najwyższym poziomie, dlatego też w wakacje douczaliśmy się u wujka Harrego i taty. W tym roku liczyliśmy na ogromne zmiany, gdyż prowadzić miał je Ted Lupin, syn Remusa i Tonks, oficjalnie należący do rodziny. Wiedzieliśmy, że kładzie on nacisk na użycie zaklęć obronnych w praktyce, co bardzo nam odpowiadało. Nagle do przedziału wpadł Adam. Jego brązowe włosy były nienagannie ułożone, a na nosie i policzkach widoczne były piegi, których nabył podczas wakacji w Irlandii. Chłopak uśmiechnął się szeroko, a my natychmiast zerwaliśmy się ze swoich miejsc, aby go powitać. Wśród serdecznych uścisków upłynęło nam pół godziny. Po długiej opowieści o Irlandzkich zabytkach, kulturze, jedzeniu i czarodziejach Adam poruszył dość nieznany nam temat.
- Słyszeliście, kto złożył swoją kandydaturę na Ministra Magii?
Wszyscy spojrzeliśmy się po sobie, nikt niestety nie zajmował się czytaniem gazet podczas wakacji. Teraz żałowałam tego niezmiernie.
- Mów - zachęcił go Hugo.
- Draco Malfoy, moi drodzy. - odparł dobitnym tonem Adam.
Otworzyliśmy usta ze zdumienia. Malfoy Ministrem Magii? To chyba jakiś żart. Nie wiedzieliśmy jak Ministerstwo mogło popierać byłego Śmierciożercę, zaakceptować jego kandydaturę. Szybko jednak całą sprawę wyjaśnił nam Adam.
Koniec rozdziału I

Jak Wam się podobał rozdział? Jeżeli chcecie być informowani o najnowszych notkach, proszę, zgłoście to w powiadamiaczu.Informacje o nowych postach u Was również proszę zostawiać w powiadamiaczu. Ja również chętnie przeczytam Wasze opowiadania. Pozdrawiam ;)